Dąbrówka

Patrz hasło: Potok Górny.

Nazwa wsi zaliczana jest do grupy toponimów o charakterze topograficznym, oddających właściwości terenu. W tym przypadku wywodzi się od lasu dębowego, rosnącego w pobliżu. Po jego częściowym wykarczowaniu, na powstałej porębie została zorganizowana osada. Jej miano Dąbrówka funkcjonowało od samego początku i nie uległo zmianie.

W czasach staropolskich, w XVII i XVII stuleciu Dąbrówka wraz z całą włością krzeszowską Ordynacji Zamojskiej przynależała do powiatu przeworskiego i ziemi przemyskiej, ta z kolei wchodziła w skład województwa ruskiego [Przyboś 190; Półćwiartek 12]. Położona jest w obrębie Płaskowyżu Tarnogrodzkiego, który na przełomie XVI i XVII w. zwany był Zaborszczyzną.

Na podstawie decyzji traktatu rozbiorowego z 1772 r. wieś znalazła się pod panowaniem austriackim. Funkcjonowała w latach 1773–1775 w ramach okręgu ulanowskiego cyrkułu bełskiego (z siedzibą w Zamościu). Władze austriackie w 1775 r. dokonały reorganizacji struktur administracji terenowej i Dąbrówka znalazła się na obszarze okręgu tomaszowskiego cyrkułu bełskiego (z siedzibą w Zamościu). Kolejna reorganizacja nastąpiła w 1782 r. Tym razem miejscowość wchodząca w skład okręgu tomaszowskiego znalazła się na terytorium cyrkułu zamojskiego.

Taki stan rzeczy przetrwał do 1810 r. Wtedy na mocy traktatu w Schönbrunn z 14 października 1809 r. kończącego wojnę francusko-austriacką cyrkuł zamojski został włączony w skład Księstwa Warszawskiego. W nowej rzeczywistości polityczno-administracyjnej Dąbrówka znalazła się od 1810 r. w gminie Potok Dolny w powiecie tarnogrodzkim departamentu lubelskiego. Po utworzeniu Królestwa Polskiego w 1815 r. wieś, wchodząca w skład gminy Potok Dolny, została objęta władzą komisarza obwodu zamojskiego (od 1842 r. naczelnika powiatu zamojskiego) województwa lubelskiego (od 1837 r. guberni lubelskiej). Jeszcze przed 1850 r. musiało dojść do reorganizacji administracji gminnej albowiem Dąbrówka weszła w skład gminy Biszcza powiatu zamojskiego. W 1864 r. po ogłoszeniu ukazów uwłaszczeniowych przez rząd carski dokonano reorganizacji gmin. Dąbrówka znalazła się w gminie Lipiny powiatu zamojskiego guberni lubelskiej [Osiński, Gmina, 48–49, 68, 78; idem, Obwód, 33]. Jednak ten stan nie trwał zbyt długo. Najpierw Dąbrówka, wchodząca w skład gminy Lipiny, znalazła się od 13 stycznia 1867 r. na terenie powiatu biłgorajskiego guberni lubelskiej. Następnie pokłosiem akcji odbierania statusu miast różnym ośrodkom na terenie Królestwa Polskiego w latach 1869–1870 było reorganizowanie struktur administracji gminnej. W ten sposób od 1871 r. Dąbrówka znalazła się na terenie gminy Potok Górny wchodzącej w skład powiatu biłgorajskiego. Taka przynależność terytorialna Dąbrówki przetrwała do 14 września 1913 r. Wtedy, bez zmiany przynależności gminnej i powiatowej, znalazła się ona w granicach guberni chełmskiej. Po zajęciu południowych obszarów Królestwa Polskiego przez wojska austro-węgierskie i ukonstytuowaniu się jesienią 1915 r. zarządu okupacyjnego Dąbrówka (władze przywróciły granice podziału administracyjnego gmin i powiatów sprzed wydzielenia guberni chełmskiej w dniu 14 września 1913 r.) weszła w skład generał-gubernatorstwa lubelskiego [„Dziennik rozporządzeń c. i k. Jeneralnego Gubernatorstwa wojskowego” 1915, nr 1, poz. 1; Ćwik, Reder, 107]. Ten stan rzeczy przetrwał do uzyskania przez Polskę niepodległości. W pierwszych dniach wolności Dąbrówka weszła w skład gminy Potok Górny powiatu biłgorajskiego i województwa lubelskiego (od 1919 r.). 23 marca 1933 r. została ogłoszona ustawa o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorialnego. Na jej podstawie wieś Dąbrówka weszła w skład Gromady Dąbrówka, która stała się elementem składowym Gminy Potok Górny [APLOK, AGPG, sygn. 119, k. 4; „LDW” 1933, nr 22, s. 361; 1935, nr 30, s. 478]. W czasie okupacji niemieckiej (od 26 października 1939 r. do końca lipca 1944 r.) znajdowała się na terytorium powiatu biłgorajskiego dystryktu lubelskiego. Po wyzwoleniu przywrócono podział administracyjny sprzed 26 października 1939 r. Taka organizacja przynależności terytorialnej przetrwała aż do chwili likwidacji Gminy Potok Górny. 5 października 1954 r. Dąbrówka znalazła się w granicach Gromady Szyszków [APLOK, AGPG, sygn. 1297, k. 1; „DUWRN” 1954, nr 15, s. 60]. Od grudnia 1972 r. znalazła się ponownie w przywróconej do życia Gminie Potok Górny powiatu biłgorajskiego [„DUWRN w Lublinie” 1972, nr 12, s. 174]. Z dniem 1 czerwca 1975 r. Dąbrówka, po likwidacji powiatu biłgorajskiego, znalazła się w granicach województwa zamojskiego. Stan ten przetrwał do momentu wprowadzenia reformy podziału administracyjno-terytorialnego z dniem 1 stycznia 1999 r. Od tego momentu Dąbrówka lokuje się na terenie powiatu biłgorajskiego województwa lubelskiego [Dz.U., 1975, nr 16, poz. 91, s. 160].

U schyłku XVIII w. grunty we wsi były użytkowane przez włościan noszących następujące nazwiska: Bastrzyk, Borek, Brzuska, Bucior, Czysz, Ćwikła, Frąnc (Frąc), Gorczyca, Grabek, Kamieniec, Karwan, Kic, Kita, Konieczny, Kruk, Krzeszowiec, Larwa, Litwinek, Łysy, Mazur, Ogon, Powroźnik, Rorat, Siek, Tysz, Wiernicki, Woycik, Woźny [APL, AOZ, sygn. 2.1.2/467, k. 6v–17v, 22v–23].

Na mocy ukazu uwłaszczeniowego z 1864 r. gospodarstwa uzyskali włościanie noszący następujące nazwiska: Bastrzyk (2 rodziny), Borek (4), Bucior (4), Cios, Cis, Czekeirda, Czyż, Ćwikła (4), Dorodzicz, Giergiel (2), Gołąb, Konieczny (2), Koza, Kożuszek (2), Kruk (2), Krzeszowiec, Kurasiewicz, Larwa (4), Mateja, Mazur (4), Obara, Powroźnik, Sniosek, Socha (2), Sopielak, Staroń, Tutka, Tym, Wawrzak (2), Wiech, Zabłotny, Zbyrit i Zielonka

Na początku lat 30. XX w. w Dąbrówce zamieszkiwały rodziny, będące również właścicielami gospodarstw rolnych, noszące następujące nazwiska: Bartosiewicz, Bastrzyk (3 rodziny), Borek (6), Bucior (4), Cios (6), Czekirda (2), Czyż (2), Ćwikła (6), Dorocicz, Giergiel, Głąb, Głowik, Grabowski, Kmieć, Knap, Koncewicz, Konieczny (3), Koza, Kożuszek (3), Krasny, Kruk (4), Krzeszowiec (2), Larwa (5), Łoś (2), Mazur (7), Pieczonka, Przytuła, Pyć, Sarzyński (2), Sęk, Siek (4), Sniosek (2), Socha (4), Sopielak (2), Śmieciuch, Tutka, Tysz, Wawrzak, Zabłotny (5), Zbyryt (2) i Zielonka [APLOK, AGPG, sygn. 2/5].

Jedyne materiały uzyskane z 8 stanowisk pochodzą z systematycznych badań powierzchniowych prowadzonych w roku 1988 w ramach AZP, z których zebrano nieliczną ceramikę i zabytki krzemienne – w pojedynczych przypadkach powiązaną ogólnikowo z neolitem – wczesną epoką brązu. Chronologii większości zabytków nie określono [NID, AZP obszar 96-82].

Osada powstała najprawdopodobniej w końcu XVI w., już po ustanowieniu Ordynacji Zamojskiej i została założona z inicjatywy kanclerza Jana Zamoyskiego. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1607 r., kiedy wraz z Zagródkami przynależała do wójtostwa Jana Komorowskiego w Potoku Dolnym. Pod tą datą wspomina wieś ordynatowa – wdowa Barbara z Tarnowskich Zamoyska w listach do swego syna Tomasza [Bazan 210]. Położona była nad rzeczką Złotą, w XIX w. stanowiącą granicę z austriacką Galicją [Stworzyński 130].  

Od chwili swego powstania Dąbrówka przynależała do wójtostwa w Potoku, które już w 1607 r. dzierżył blisko związany z Zamoyskimi Jan Komorowski, późniejszy podkomorzy bełski. Ten z łaski ordynatów posiadał wójtostwo jeszcze w 1639 r., a jego potomkowie nawet w 1669 r. [Stworzyński 12, 130]. W następnych latach brak o niej wzmianek w źródłach, może więc z nieznanych powodów zanikła, może zaś została zniszczona podczas najazdu tatarskiego w 1672 r. ? Na powrót wzmiankuje się ją dopiero w drugiej połowie XVIII stulecia, w 1765 i 1783 r. W tym ostatnim roku przynależała do ordynackiego klucza potockiego [Orłowski 31].

 Po upadku Rzeczypospolitej Obojga Narodów grunty leżące w Dąbrówce nadal należały do Ordynacji Zamoyskich. Były one zazwyczaj oddawane w dzierżawę włościanom, którzy w zamian za korzystanie z areału należącego do Zamoyskich odrabiali pańszczyznę lub płacili czynsz.

W marcu 1864 r. została ogłoszona przez rząd carski reforma uwłaszczeniowa. Na jej podstawie 21 marca 1867 r. doszło do powstania w Dąbrówce 55 gospodarstw, których pełnoprawnymi właścicielami stali się miejscowi włościanie. Łączna powierzchnia gruntów (1139 mórg i 196 prętów, w tym 1083 mórg i 193 prętów stanowiły użytki rolne) wykorzystana na przeprowadzenie uwłaszczenia pochodziła z areału Ordynacji Zamoyskich. Ówczesny ordynat za utraconą nieruchomość otrzymał odszkodowanie w wysokości 8856,67 rubla. Tym sposobem właścicielami gospodarstw, mającymi powierzchnię od 5,5 do 17,5 morgi ziemi, stali się włościanie. Wszyscy uzyskali prawo do korzystania ze wspólnych pastwisk wraz z mieszkańcami Potoka Górnego i Woli Kulońskiej o łącznej powierzchni 810 mórg i 93 prętów, z czego dla włościan Dąbrówki przypadło 233 mórg i 278 prętów. Ponadto włościanie z Dąbrówki otrzymali prawo połowu ryb na rzece Złota. Również miejscowi chłopi otrzymali możliwość pozyskiwania drewna budowlanego i opałowego z okolicznych lasów Leśnictwa Krzeszowskiego (dacze leśne: Borowiec, Brzozowiec, Lipińskie Górki i Turowy Bór) należących do Ordynacji Zamojskej w ramach serwitutów. Od 11 czerwca 1909 r. włościanie z Dąbrówki mogli pozyskiwać drewno z lasów noszących nazwy: Baba, Dąbrowa, Goszczyk, Hajduk, Korlin, Muszyniec, Naklik, Olszynki, Pęk, Patoki, Radocha, Roguźnianka, Suszka i Uchodów. Kwestia serwitutów leśnych została uregulowana dopiero 4 kwietnia 1930 r. Za rezygnację z serwitutów włościanie z Dąbrówki otrzymali przeszło 187 ha gruntów (m.in. 156,95 ha lasu, 19,59 ha łąk itp.). Każdy właściciel gospodarstwa otrzymał od 3 do 4 ha gruntu (w tym 2,91 ha lasu) [APL, ZTL, sygn. 146, s. 3–11, 16, 39, 42–45, 47–52].

Późną wiosną 1915 r. nieliczni włościanie wyznania prawosławnego opuścili swoje gospodarstwa (dobrowolnie lub pod przymusem wojsk rosyjskich) udając się ze swoim dobytkiem ruchomym na uchodźstwo w głąb Rosji. Z tego powodu austro-węgierskie władze okupacyjne zaleciły tymczasowe przejęcie tych gruntów przez okolicznych włościan [APLOK, AGPG, sygn. 58, k. 53; sygn. 64, k. 7]. W 1917 r. w Dąbrówce funkcjonowało 97 gospodarstw rolnych o powierzchni powyżej 4 mórg ziemi [APLOK, AGPG, sygn. 61].

W 1827 r. w Dąbrówce istniało 35 domów, w których mieszkało 180 osób. Cztery dekady później (1866 r.) w miejscowości odnotowano obecność 423 osób. Na początku XX w. istniało 80 domów i zamieszkiwało 548 osób. W styczniu 1920 r. w Dąbrówce funkcjonowało 79 drewnianych budynków mieszkalnych i 163 drewnianych budynków gospodarczych. Rok później w czasie spisu powszechnego odnotowano istnienie 95 budynków mieszkalnych i 549 mieszkańców [APLOK, AGPG, sygn. 62, k. 29; Tabella, I, 92; Spravochnaya, 19; Skorowidz, IV, 8; Osiński, Obwód, 340].

Kościół rzymskokatolicki

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego w Dąbrówce w XIX w. i w pierwszej połowie XX w. przynależeli do parafii w Potoku Górnym. Podczas sporządzania jej opisu w 1860 r. wykazano w Dąbrówce 356 wiernych Kościoła rzymskokatolickiego. Na początku XX w. w miejscowości obecnych było 514 katolików. Spis powszechny z 1921 r. wykazał obecność 525 wyznawców Kościoła rzymskokatolickiego. Opiekę duszpasterską nad nimi sprawowali proboszczowie i administratorzy tej parafii w osobach: Mikołaja Maciejowskiego (1776–1802), Bartłomieja Sobolewskiego (1802–1821), Mateusza Bełcikowskiego (1821–1856), Jana Pawełkiewicza (1856–1857), Tomasza Petrykowskiego (1857–1873), Feliksa Kamińskiego (1873–1876), Franciszka Matrasia (1876–1878), Fryderyka Więckowskiego (1878–1918), Ludwika Kwieka (1918–1920), Józefa Sławińskiego (1920), Kazimierza Siedleckiego (1920–1922), Stanisława Fruga (1922–1923), Seweryna Śluskowskiego (1923–1925), Adolfa Netczyńskiego (1925–1936), Błażeja Nowosada (1936–1943), Ludwika Olechowskiego (1944–1945), Franciszka Surtela (1945–1946), Aleksandra Hawryluka (1946–1962), Józefa Walczaka (1962–1971) i Bogusława Wojtasiuka (1971–1989). oraz wikariusze m.in.: ks. Władysław Petrykowski, ks. Józef Waśkiewicz, ks. Aleksander Urban, ks. Stefan Boćkowski, ks. Antoni Czamarski [AAL, KGL, sygn. Rep. 60 B IV b 84; APL, ASCPRK w Potoku Górnym, sygn. 1–5; APLOK, AGPG, sygn. 2/14, k. 42v–44; APR, ZDP, sygn. 30.25/15051, s. 2; APZ, ASCPRK w Potoku Górnym, sygn. 1–45; Catalogus 1865, 14; Catalogus 1870, 20; Catalogus 1875, 36; Catalogus 1887, 33; Catalogus 1894, 34; Catalogus 1898, 34; Catalogus 1902, 36; Catalogus 1906, 36; Catalogus 1910, 37–38; Catalogus 1914, 30; Catalogus 1917, 30; Catalogus 1919, 25; Catalogus 1920, 70; Catalogus 1928, 43; Catalogus 1929, 51; Spis kościołów 1935, 47; Spis kościołów 1936, 47; Spis kościołów 1937, 47; Spis kościołów 1938, 48; Spis kościołów 1939, 70; Spis kościołów 1948, 161; Spravochnaya, 19; Skorowidz, IV, 8].

Kościół greckokatolicki

Nieliczni wierni Kościoła greckokatolickiego w Dąbrówce przynależeli do parafii unickiej w Potoku Górnym. Funkcjonowała ona jednak jedynie do 1845 r. Opiekę duszpasterską nad nimi sprawowali jej proboszczowie w osobach ks. Stefana Sajkowicza (1798–1844) i ks. Antoniego Skrobańskiego (1844–1845). W połowie lat 40. XIX w. uniccy mieszkańcy Dąbrówki stali się członkami społeczności parafialnej cerkwi w Lipinach Górnych. Należy zauważyć, że niektórzy z unitów dokonali konwersji na prawosławie już w 1842 r. stając się członkami parafii prawosławnej w Potoku Górnym. W Lipinach Górnych funkcjonowała cerkiew drewniana pw. św. Dymitra, która została wzniesiona jeszcze w XVIII w. W połowie lat 60. XIX w. funkcję psalmisty pełnił Bazyli Jaceczko, zaś starostą cerkiewnym był Jan Wołoszyn. Liczba parafian z Dąbrówki wynosiła 19 osób. Do momentu likwidacji Kościoła greckokatolickiego w 1875 r. znajdowali się pod opieką religijną ks. Antoniego Skrobańskiego [RGIA, fond 821, opis 4, dieło 386, k. 2–3v; dieło 387, k. 1–1v; APL, ChKGK, sygn. 227, k. 58v–59, 69v–70; sygn. 237, k. 2–3; KPCh, KV, sygn. 116, s. 64–69; Sęczyk, 574, 586].

Kościół prawosławny

W 1875 r. po likwidacji Kościoła unickiego jego wyznawcy stali się członkami Cerkwi prawosławnej. Z racji wcześniejszej przynależności do parafii unickiej w Lipinach Górnych znaleźli się w jurysdykcji proboszcza tamtejszej parafii prawosławnej (działającej od 1875 r.). W 1877 r. odnotowano 26 wyznawców prawosławia w Dąbrówce. Od połowy lat 80. XIX w. tutejsi prawosławni weszli w skład społeczności parafialnej cerkwi w Potoku Górnym. W 1912 r. odnotowano we wsi wsi 58 prawosławnych [APL, KGubL, sygn. 4653; KPCh, KV, sygn. 117, s. 69; sygn. 187, s. 44; APZ, ASCPP w Lipinach, sygn. 1–9].

Spis powszechny z 1921 r. wykazał obecność 24 osób wyznania prawosławnego. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę prawosławni mieszkańcy Dąbrówki, w związku z nie wyrażeniem zgody na otwarcie parafii prawosławnej w Potoku Górnym, zasilili społeczność wyznaniową parafii w Kulnie. Od 1925 r. weszli w skład parafii Potok Górny. W lutym 1931 r. w Dąbrówce zamieszkiwało 19 osób wyznania prawosławnego [APL, UWL [1919–1939], WSP, sygn. 643, s. 254; Skorowidz, IV, 8]. Do powolnego zaniku prawosławia na tym terenie przyczyniła się II wojna światowa. Ostatnia rodzina prawosławna Tyszów, uznana za Ukraińców, została deportowana do Związku Sowieckiego w 1945 r. [APLOK, AGPG, sygn. 2/5, k. 90v–91].

Pierwsza szkoła elementarna w Dąbrówce powstała wiosną 1916 r. Była to placówka 1-klasowa, koedukacyjna z polskim językiem wykładowym. Od 1 listopada 1917 r. została przejęta przez polskie struktury oświatowe jako 1-klasowa koedukacyjna szkoła powszechna. W roku szkolnym 1922/1923 placówka oświatowa była nieczynna z powodu braku lokalu. Wznowiła działalność z dniem 1 września 1923 r. Cztery lata później została przekształcona w 2-klasową koedukacyjną szkołę powszechną. Znajdowała się ona w wynajętym na ten cel budynku. Do tej placówki oświatowej uczęszczały dzieci z Dąbrówki i Woli Kulońskiej (ta ostatnie od czerwca 1927 r.). W skład kadry pedagogicznej w tym okresie wchodzili m.in. Wincenty Falandysz, Genowefa Janina Klerc, Maria Pańkiewicz, Genowefa Herbut, Helena Dziadecka i Stanisława Wójcik [APL, C. i K. Komenda Powiatowa w Biłgoraju, sygn. 31, s. 13, 23–24, 35; APLOK, AGPG, sygn. 2/5, k. 32v–33, 35v–36; ISB, sygn. 48, s. 497–498, 633–634; sygn. 143]. Polska placówka oświatowa w Dąbrówce funkcjonowała również w czasie okupacji hitlerowskiej, w której stanowisko zachowała Genowefa Herbut. W drugiej połowie lat 40. XX w. działała 6-klasowa szkoła podstawowa. Kierował nią nauczyciel Jan Zabłotny. Ponadto zatrudnieni w niej byli: Aniela Zabłotna i Aleksander Charyluk. W 1949 r. rozpoczęto budowę szkoły podstawowej w Dąbrówce. W 1958 r. funkcjonowała już 7-klasowa szkoła podstawowa [APLOK, AGPG, sygn. 1302, k. 87; ISB, sygn. 48, s. 497–498; sygn. 58, s. 250–255; PPRNiUPB, sygn. 2880].

Miejscowi chłopi, oprócz obowiązkowej pańszczyzny w wójtowskim folwarku w Potoku, trudnili się także wytwarzaniem i transportem towarów leśnych, w tym potażu i mazi. Uiszczali dań miodową. Dostarczali także materiału do produkcji beczek bednarzom w Tarnogrodzie [Depczyński 51].

W inwentarzu z 1639 r. wymieniano we wsi mały młynek nad stawem wójtowskim, należący do proboszcza z Potoka. Teraz znajdował się w dzierżawie niewymienionego z imienia Żyda. Obok znajdowała się karczma z browarkiem, która właśnie niedawno spłonęła, a grunt karczemny jest obecnie pusty. Istniały trzy małe stawki, pierwszy przy dworze, drugi na wsi „ku kościołowi”, a trzeci wójtowski, nad którym stał wspomniany młynek. Przy dworze był mały sad owocowy [Stworzyński 130, 427]. 

W pierwszej połowie XIX w. władze Ordynacji Zamojskiej decydowały się na oddawanie w dzierżawę prawa produkcji i sprzedaży alkoholu. W 1841 r. Michał Kurzątkowski wydzierżawił na prawie 12 lat prawo produkcji alkoholu w Dąbrówce oraz jego sprzedaży w tutejszym szynku za sumę prawie 840 zł [APL, AOZ, sygn. 11100].

Na początku lat 30. XX w. zakład szewski posiadał Franciszek Mazur [APLOK, AGPG, sygn. 2/5, k. 2v].

W Dąbrowce obecne były również rożne inicjatywy handlowe. Na początku lat 30. XX w. sklep spożywczy prowadził Józef Paczocha. Podczas okupacji niemieckiej funkcjonował sklep spożywczy prowadzony przez Jana Sochę [APLOK, AGPG, sygn. 126, k. 20]. W Dąbrówce, według inwentarza Potoka Dolnego z 1791 r., funkcjonowała jedna karczma drewniana [APL, AOZ, sygn. 2.1.2/467, k. 4v; APLOK, AGPG, sygn. 2/5, k. 18v–19].

Po II wojnie światowej pojawiły się w Dąbrówce inicjatywy związane z ruchem spółdzielczym. W Dąbrówce w drugiej połowie lat 40. XX w. zaczęła funkcjonować filia Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” [APLOK, AGPG, sygn. 1301, k. 68, 69].

Kapliczka św. Barbary wzniesiona na kurhanie powstałym po bitwie między powstańcami styczniowymi a oddziałem rosyjskim, która miała miejsce 20 marca 1863 r. [Bazan, 109].

W czasie II wojny światowej Dąbrówka została 19 grudnia 1943 r. spacyfikowana przez niemieckie oddziały hitlerowskie wraz z funkcjonariuszami policji ukraińskiej. Zostało zamordowanych 5 osób i spalonych kilkanaście gospodarstw [Fajkowski, Religa, 461; Zajączkowski, 197–198].

14 sierpnia 1948 r. w Dąbrówce wybuchł pożar, który z powodu huraganowego wiatru dokonał zniszczenia 11 gospodarstw [APLOK, AGPG, sygn. 1301, k. 68, 69]; Celem zachowania bezpieczeństwa pożarowego w okolicznych lasach w Dąbrówce pod koniec lat 40. XX w. została utworzona przeciwpożarowa straż leśna. W 1952 r. liczyła ona 14 członków [APLOK, AGPG, sygn. 1303, k. 13].