Dąbrowa

Patrz hasło: Aleksandrów.

Nazwa miejscowości ma charakter topograficzny, związany z występującym w przeszłości rodzajem drzewostanu. Przynależność administracyjna Dąbrowy jest ściśle związana z Aleksandrowem.

W trakcie prowadzonych w roku 1988 systematycznych badań powierzchniowych w ramach AZP na odosobnionym stanowisku odkryto krzemienny zbrojnik mikrolityczny – ślad obecności myśliwych mezolitycznych. Ponadto zebrane ułamki naczyń glinianych datowano na początek epoki brązu (kultura trzciniecka) [NID, AZP obszar 93-85].

Dąbrowa jako samodzielna jednostka osadnicza pojawiła się w okresie międzywojennym.

Właścicielem osady w Dąbrowie była rodzina Studnickich. Następnie jeszcze przed 1939 r. przeszła ona na własność rodziny Rosochaczów. Ostatecznie po II wojnie światowej osada ta znalazła się w rękach rodziny Kwiatkowskich [Oberda, Aleksandrów, 2014, 92; Relacja Ryszarda Bździucha].

Wszyscy mieszkańcy Dąbrowy od chwili pojawienia się tam osadnictwa aż do czasów powojennych byli wyznania rzymskokatolickiego i narodowości polskiej. Liczba ludności zamieszkującej w Dąbrowie nie przekroczyła nigdy 10 osób [Relacja Ryszarda Bździucha].

Dzieci zamieszkujące w Dąbrowie realizowały swój obowiązek szkolny zarówno w okresie międzywojennym, w czasie okupacji. jak również po II wojnie światowej – w szkole powszechnej nr 1 w Aleksandrowie.

Podstawą egzystencji mieszkańców Dąbrowy była uprawa roli oraz świadczenie usług związanych z przetwórstwem drewna (funkcjonował tutaj tartak).

Ponadto w Dąbrowie działał młyn, którego właścicielem był najpierw Studnicki a potem Rosochacz [Relacja Ryszarda Bździucha].

W dniach 26–27 września 1939 r. w okolicy Dąbrowy toczyły się walki między wojskami polskimi i niemieckimi. 27 września do niewoli zostało wziętych przeszło 20 żołnierzy polskich, którzy wcześniej przez kilka godzin ukrywali się w zabudowaniach osady młyńskiej Rosochacza. Oddział niemiecki dokonał egzekucji polskich jeńców wojennych, którzy zostali pochowani na cmentarzu w Sigle [Oberda, 2014, 62–66].