Zabłocie i Zabłocie Kolonia

Patrz hasło: Kodeń.

Nazwa o charakterze topograficznym. Określa miejsce podmokłe, błotniste. Także w formie Zabołotie.

Ziemie, na których powstało Zabłocie, położone były na terenie Wielkiego Księstwa Litewskiego. Początkowo w bardzo rozległym województwie trockim, a od 1513 r. w powiecie brzeskim utworzonego wówczas województwa podlaskiego. W roku 1566 znalazły się w powiecie brzeskim nowo utworzonego województwa brzesko-litewskiego ze stolicą w Brześciu [Maroszek, 2013, s. 15–139; Wawrzyńczyk, 1951, s. 14–37]. Po III rozbiorze Rzeczypospolitej miejscowość znalazła się w zaborze austriackim w cyrkule bialskim (Galicji Zachodniej).

Po włączeniu w 1809 r. tzw. Nowej Galicji do Księstwa Warszawskiego, w 1810 r. weszła w skład powiatu bialskiego departamentu siedleckiego [DPKW, 1811, t. 2, nr 16, s. 148]. Po powstaniu w 1815 r. Królestwa Polskiego, w wyniku reformy administracyjnej z 1816 r., znalazła się powiecie bialskim obwodu bialskiego województwa podlaskiego (od 1837 r. guberni podlaskiej) [DPKP, 1816, t. 1, s. 119]. W latach 1844–1866 leżała w okręgu bialskim powiatu bialskiego guberni lubelskiej, a od 1867 r. w powiecie bialskim guberni siedleckiej (w latach 1912–1915 guberni chełmskiej) [DPKP, 1867, t. 66, s. 279]. W latach 1915–1918 r. znajdowała się w strefie wojskowej okupacji niemieckiej, tzw. Etappen Inspektion Armee Bug. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę należała do powiatu bialskiego województwa lubelskiego. W latach 1975–1998 w województwie bialskopodlaskim, potem w powiecie bialskim województwa lubelskiego.

Gmina

Gminy dominialne powstały na podstawie Konstytucji Księstwa Warszawskiego. Według ustawy z 1809 r. na ich czele stali wójtowie, którymi zostawali z urzędu właściciele dóbr ziemskich, którzy za zgodą władz zwierzchnich mogli wyznaczać swoich zastępców. Wójtowie byli wykonawcami zarządzeń władz państwowych, opiekowali się majątkiem gminnym, czuwali nad bezpieczeństwem, porządkiem i zdrowiem mieszkańców. Pomocą wójtom w poszczególnych wsiach służyli sołtysi [DPKW, 1809, t. 1, s. 227–236]. W pierwszej połowie XIX w. wieś należała do gminy Kodeń [APL, MSGL, sygn. 167]. Po utworzeniu na mocy ukazu cara Aleksandra II gmin samorządowych w Królestwie Polskim, w 1865 r. wieś stała się siedzibą gminy Zabłocie [APL, BKSW, sygn. 3]. W 1933 r. utworzono w niej gromadę Zabłocie [LDW, 1933, nr 22, poz. 181]. Po likwidacji gmin w 1954 r. wieś weszła w skład gromady Zabłocie [DUWRNwL, 1954, nr 15, poz. 64]. Od 1973 r. miejscowość należy do gminy Kodeń [DUWRNwL, 1972, nr 12, poz. 239].

W drugiej połowie XIX w. wójtami gminy byli m.in.: Jan Litwiniuk, Michał Baj, Paweł Korniluk, Stefan Drobczuk, Teodor Charytoniuk i Wincenty Prokopiuk [Zugaj, 2011, s. 50–51]. W Drugiej Rzeczypospolitej wójtami byli Stanisław Sielski (1919–1927). W 1927 r. wójtem wybrano Piotra Weremczuka z Wólki Zabłockiej, prawosławnego, członka ukraińskiej „Ridnej Chaty”, co spotkało się z protestami części ludności polskiej, które nie zostały jednak wzięte przez władze powiatowe [APL, SPB, sygn. 243].

W roku 1599 w kontekście tzw. zaścianków należących do Zabłocia, wymienione są następujące nazwy: za Gacią, w Rosochaczu, u Rozbitego Duba, w Moculkach, podle Bakona, pod Błotem Mszanem, Maszejkowszczyzna pod Bugiem [VUB, F.4(A1710)34296, k. 2v–3]. W połowie XIX w. posługiwano się nazwami terenowymi: Bagon, Cegielnia, Czetwiertina (I), (II), (III), Dołgoliska, Kobyle, Liski, Majdan, Postawocze, Pridatki Klin, Pridatki pod Majdanom, Rowoźnica i Szczotka [APL, SGUdsW, sygn. 164].

W inwentarzu Zabłocia z roku 1599 znajdujemy m. in. następujące nazwiska: Andruskowicz, Chamczycz, Czyż, Daczewicz, Humiennik, Iwanczycz, Jowko, Filczyszyn, Kosielowicz, Kościuk, Kowal (być może jako określenie zawodu, nie nazwisko), Krolczyc, Kalichowic, Oniszkowic, Panasowicz, Pankowicz. Pinczar, Sakowicz, Sawka, Sidorowicz, Włoszowic. Wójtem Zabłocia był wówczas Andrzej Pankowicz [VUB, F.4 (A1710)34296, k. 2–3].

Wśród gospodarzy wymienionych w inwentarzu z roku 1749 najczęściej pojawiają się nazwiska: Knysz (3), Malko (3), Nasonik (3), Niekrasz (4). Ponadto odnotowano nazwiska: Beyzerukuk[?], Boczyło, Czuj, Chardej, Daniluk, Klimiuk, Kondraciuk, Litwin, Litwiniec, Litwińczuk, Korzeniewski, Nazaruk, Panasiuk, Radzewicz, Tyszuk, Walczuk, Waszczuk, Zieńczuk [AGAD, AR, dz. XXV, sygn. 1694, s. 3–4].

W 1864 r. we wsi uwłaszczono następujących gospodarzy: Bocziło Adam, Bocziło Gordiej, Boryszuk Kirył, Boryszuk Piotr, Charitoniuk Fiedor, Chawryluk Paweł, Chawrytoniuk Piotr, Czuj Trochim, Denisiuk Wasil, Drobczuk Sacharko, Dżerdżej (Dzejrzej) Sidor, Janczuk Andriej, Jaroszuk Sacharko, Jaszczuk Grigorij, Jołtuszuk Stanisław, Knyszuk Mikita, Knyszuk Paweł, Komacha Iwan, Komacha Iwan, Korzeniewski Iwan, Korzeniewski Piotr, Koszneruk Potap, Krańczuk Iwan, Litwiniuk Iwan, Maciejuk Lewko, Martyniuk Andriej, Martyniuk Demitr, Martyniuk Iwan, Martyniuk Karl, Martyniuk Maksim, Mikitiuk Jakow, Nazaruk Nikita, Nazaruk Onufrij, Niestoruk Iwan, Osiejuk Jakow, Osypiuk Semen, Paciejuk Semen, Panasiuk Kuźma, Płanda Dmitrij, Potapczuk Iwan, Prokopiuk Andriej, Prokopiuk Sacharko, Romaniuk Andriej, Rucki Nikifor, Samoszuk Fiedor, Sawczuk Adrej, Sawczuk Oksenty, Sawczuk Piotr, Sawczuk Semen, Sawczuk Sidor, Semeniuk Lewko, Sobolewski Anton, Stradczuk Anton, Stradczuk Piotr (I), Stradczuk Piotr (II), Stradczuk Stanisław, Szipeluk Wasil, Szipoluk Semen, Szołucha Ignat, Walczuk Iwan, Walczuk Kuźma, Walczuk Melan, Walczuk Paweł, Walczuk Piotr, Walczuk Roman, Wołoszko Anton, Wołoszuk Stepan, Zaluk Kuźma, Zieńczuk Ławrientij, Zińczuk Fiedor, Zińczuk Kuźma i Zińczuk Wasil [APL, ZTL, sygn. 116].

Zabłocie

W trakcie systematycznych badań powierzchniowych w ramach AZP w roku 1990 odkryto 3 stanowiska. Na podstawie zebranych fragmentów ceramiki naczyniowej zlokalizowano prawdopodobnie siedliska z okresu nowożytnego [NID, AZP obszar 64-90].

Zabłocie-Kolonia

W trakcie systematycznych badań powierzchniowych w ramach AZP w roku 1990 odkryto 3 stanowiska. Na podstawie zebranych fragmentów ceramiki naczyniowej zlokalizowano prawdopodobnie siedliska z okresu nowożytnego [NID, AZP obszar 64-90 – opisane: Zabłocie].

Zabłocie ma metrykę XV. wieczną. Nie datowane dokładnie wzmianki o cerkwi zabłockiej odnoszą się do czasów panowania Kazimierza Jagiellończyka, więc przed 1492 rokiem. W roku 1499 Aleksander Jagiellończyk nadał Zabłocie braciom Wołoszynom [Buczyło 2014, s. 96; Wawrzyńczyk, 1951, s. 67].

Kolonia Zabłocie powstała z folwarku Zabłocie, w wyniku jego parcelacji w latach 1927–1938 [SR BP, sygn. 246].

Pierwotnie Zabłocie należało do domeny wielkoksiążęcej. W roku 1499 Aleksander Jagiellończyk nadał je braciom Wołoszynom [Buczyło 2014, s. 96; Wawrzyńczyk, 1951, s. 67]. W roku 1511 Zabłocie wraz z Wisznicami, Łyniewem i Kodniem było już własnością Iwana Sapiehy. Od tej pory, do schyłku XVIII w., było integralną częścią dóbr kodeńskich [patrz: Kodeń – Właściciele].

Część dóbr kodeńskich, obejmującą wówczas, m.in. leżące na zachód od Bugu, miasto Kodeń bez Placencji, wsie: Olszanki, Leniuszki, Zabłocie, Wólka, Rozbitówka, Matiaszówka, Ogrodniki, Bokinka [Pańska], Żuki i Międzylesie, przysiółki przy młynach: Szostaki i Zalewsze oraz folwarki: Dobromyśl, Krzywowólka, Zabłocie, Zdanówka i Międzylesie, należącą od 1775 r. do Elżbiety Sapiehowej, która kupiła je od Adama i Izabeli Flemingów, po jej śmierci (zm. 1800) odziedziczył hrabia Władysław Branicki. Po jego śmierci, w wyniku podziału spadku, w 1843 r. dobra kodeńskie stały się własnością Elżbiety z Branickich Krasińskiej, żony znanego poety Zygmunta. W 1876 r. odziedziczyły go po niej wnuki (po zmarłym synu Władysławie): Adam Maria, Zofia Maria i Elżbieta Róża, później żona Jana Józefa Tyszkiewicza. W 1891 r. ostatnia z nich stała się jedyną właścicielką tych dóbr. W 1899 r. dobra nabyła Helena Kogan, która sprzedała je w 1903 r. Szmulowi i Noechelowi Gurowicz vel Gurewicz. Po pierwszej wojnie światowej dobra te stały się własnością Państwa Polskiego. W 1927 r. rozpoczęto parcelację ziem folwarku Zabłocie [SR BP, sygn. 246, 247].

Dzierżawcy

Poszczególne folwarki dóbr kodeńskich przez setki lat były wydzierżawiane szlachcie. Jedynie w okresie 1843–1864, ich ówczesna właścicielka Elżbieta Krasińska zarządzała nimi jako całością, usuwając wcześniejszych dzierżawców. W Zabłociu w XIX w. dzierżawcami byli m.in.: Ignacy Narbutt, Jan Gruszecki, a po powstaniu styczniowym Wincenty Paszke i Władysław Boczkowski [Onyszczuk, 2016, s. 153, 383].

W okresie przedrozbiorowym chłopi zamieszkujący wieś byli najpierw prawosławnymi, a po unii brzeskiej grekokatolikami (unitami). Początkowo należeli prawdopodobnie do parafii kodeńskiej, a potem zabłockiej w diecezji włodzimiersko-brzeskiej, a po III rozbiorze Rzeczypospolitej należącej do diecezji chełmskiej.

Parafia i cerkiew w Zabłociu pw. św. Mikołaja mają dość odległą metrykę. Powstały być może jeszcze przed rokiem 1492 [Buczyło, 2014, s. 96, 518]. Cerkiew wzmiankowana jest w inwentarzu z roku 1599 [VUB, F.4(A1710)34296, k. 3]. W związku z utratą oryginalnego aktu erekcji, Ferdynand Sapieha ponowił ją w 1668 roku. Do parafii należały wówczas wsie: Zabłocie, Krzywowólka, Matiaszówka, Międzylesie, Olszanki, Rozbitówka, Szostaki, Wólka, Zalewsze i Żuki. W XVIII w. Olszanki przeszły do parafii kodeńskiej [APL, CHKGK, sygn. 139]. Proboszczami lub administratorami w Zabłociu byli m.in. księża: Piotr Pierocki (1728–1763), Jan Bojarski (1815–1844), Jan Bojarski (1844–1866), Jan Żypowski (1866–1867), Leon Łącki (1867–1875) i Paweł Iskrzycki (1875) [Sęczyk, 2022, s. 762]. Ostatni z nich przyjął w 1875 r. prawosławie i pozostawał proboszczem parafii do 1882 roku. Jego miejsce zajęli kolejno Joan Starosielec (1882–1902), Konstantin Kucharenko (1902–1908) i Josif Dyńko-Nikolski (od 1908) [APL, KPCH, sygn. 103, 112]. W przededniu I wojny światowej, tj. w 1914 r., we wsi doliczono się 893 prawosławnych [APL, KPCH, sygn. 103, 112]. Już w 1919 r. prawosławni z Zabłocia z duchownym Józefem Dyńko-Nikolskim zwrócili się do władz państwowych o otwarcie parafii prawosławnej we wsi [APL, SPB, sygn. 193]. Do parafii należały wsie: Zabłocie, Wólka Zabłocka, Krzywowólka, Rozbitówka, Leniuszki, Zalewsze i Szostaki. Ponadto proboszcz pełnił rolę urzędnika stanu cywilnego dla parafii nieetatowych w Kodniu, Międzylesiu, Zahorowie i klasztoru w Jabłecznej. W 1935 r. Zabłockim proboszczem był ksiądz Roman Kostanowicz, i od maja Mikołaj Rudakowski. Formalnie wikariuszami przy tej parafii byli księża zarządzający parafiami nieetatowymi: Chrystofor Kość (Kodeń), Mikołaj Kość (Międzylesie) i Mikołaj Zinowicz (Zahorów). Co interesujące, większość członków rady parafialnej było sympatykami komunizmu [APL, SBP, sygn. 477]. W czasie spisu ludności przeprowadzonego w okresie okupacji niemieckiej w 1940 r. 603 mieszkańców wsi uznało się za Ukraińców, 86 za Rusinów, 7 za Białorusinów a kolejnych 17 za Polaków. Tymczasem w Zabłocie Kolonia narodowość polską zadeklarowało 221 osób, ukraińską 51 i rusińską jedna. Po II wojnie światowej część mieszkańców wsi wyjechała do ZSRR (28 właścicieli ziemi, część wraz z rodzinami – 1945 r. [Kolasa, 2007, s. 108–109, 225]. W 1947 r. w ramach akcji „Wisła” wywieziono do województwa olsztyńskiego 96 (lub 330) prawosławnych [Tłomacki, 2003, s. 285]. Od lat 50. część z nich zaczęła wracać w rodzinne strony.

Rzymskokatolicki biskup podlaski ksiądz Henryk Przeździecki w 1925 r. podjął kroki w celu odrodzenia Kościoła greckokatolickiego, jako obrządku wschodnio-słowiańskiego. Parafię neounicką w Zabłociu reaktywowano w 1927 r., która objęła wsie: Zabłocie, Wólka Zabłocka, Krzywowólka, Rozbitówka, Leniuszki, Zalewsze, Szostaki, Międzyleś, Matiaszówka, Ogrodniki, Parośla, Pniski i Jabłeczna. Była to bardzo mała parafia, w 1930 r. miała jedynie 21, a w 1938 r. tylko 3 wiernych. W 1930 r. jej proboszczem był ksiądz Aleksander Nikolski (bez obywatelstwa polskiego, ale lojalny wobec państwa, aktywny), a w 1935 r. Platon Budzyński, sympatyzujący z ruchem ukraińskim. Potem parafią administrował proboszcz kodeński [APL, SBP, sygn. 477; APL, MWRiOP, sygn. 416].

Nieliczną grupę mieszkańców wsi w przeszłości stanowili katolicy należący do parafii rzymskokatolickiej w Kodniu, z przerwą, gdy po likwidacji przez administrację rosyjską parafii kodeńskiej należeli oni w latach 1875–1882 do parafii w Huszczy, a w latach 1882–1919 r. do parafii w Tucznej. Początkowo byli nimi jedynie zamieszkujący we wsi zastawnicy i ich służba. Po ukazie tolerancyjnym z 1905 r., zezwalającym na legalne odchodzenie od prawosławia we wsi na katolicyzm przeszło 10 osób [Tłomacki, 2018, s. 160].

Rosyjska szkoła ministerialna działała w Zabłociu przed I wojna światową [APL, KPCH, sygn. 112]. W 1930 r. istniała we wsi trzyklasowa polska szkoła powszechna, do której uczęszczało 190 dzieci [Falski, 1933, s. 148]. W latach II wojny światowej we wsi działała szkoła ukraińska [Flisiński, Mierzwiński, 2012, s. 1918].

Inwentarz z roku 1599 odnotowuje w Zabłociu 38 gospodarzy, co pozwala szacować liczbę mieszkańców na ok. 190–230 osób [VUB, F.4 (A1710)34296, k. 2–3]. 150 lat później, w roku 1749 sytuacja demograficzna Zabłocia niewiele się zmieniła. Odnotowano wówczas 38 „dymów”, co pozwala szacować liczbę mieszkańców na ok. 190–230 osób [AGAD, AR, dz. XXV, sygn. 1694, s. 3–4].

Według wykazu z 1827 r. w Zabłociu znajdowało się 77 domów zamieszkanych przez 528 osób [Tabella miast, 1827, t. 2, s. 304]. W 1863 r. mieszkało tam 561 osób [APL, BKSW, sygn. 3]. W 1887 r. we wsi zamieszkiwało 847 osób [PKSG za 1887, s. 38]. Według spisu powszechnego z 1921 r. we wsi Zabłocie w 108 budynkach zamieszkiwało 508 osób, w tym 495 wyznawców prawosławia i 13 katolików. Z kolei w Kolonii Zabłocie w 15 budynkach mieszkało 77 osób, którzy deklarowali wyznanie prawosławne – 68 i rzymskokatolickie – 9 [Skorowidz miejscowości, 1924, t. 4, s. 2]. W 1928 r. w Zabłociu mieszkało 981 a w Kolonii Zabłocie 241 osób [APL, SPB, sygn. 225]. W 1943 r. we wsi mieszkało 783, w kolonii 243 mieszkańców [Amtliches, 1943, s. 36]. W 2021 r. we wsi Zabłocie mieszkało 183 a we wsi Zabłocie Kolonia 34 osoby [https://www.polskawliczbach.pl].

Zdecydowana większość mieszkańców Zabłocia na przestrzeni dziejów utrzymywała się z rolnictwa. Inwentarz Zabłocia z roku 1599 odnotowuje 38 „włók osiadłych” i dwie wolne. Powinności tamtejszych chłopów określono następująco: „Z każdej włóki czynszu po gr. 40. Od sianożęci po gr. 26. Za wóz siana gr. 6. Stróżowego gr. 6. Żyta beczka 1, owsa beczka 1. Gęś 1, kurów 2, jajec 20” [VUB, F.4(A1710)34296, s. 3v]. Do 1864 r., czyli ukazu uwłaszczeniowego znaczna część ziemi była użytkowana przez chłopów pańszczyźnianych. Odrabiali swoje powinności pańszczyźniane w miejscowym folwarku. W 1822 r. we wsi istniało 52 gospodarstwa odrabiające pańszczyznę sprzężajną i 11 osad, które obowiązywała pańszczyzna piesza. Ukaz uwłaszczeniowy cara Aleksandra II z 1864 r. uwłaszczał chłopów, przekazując im na własność ziemię, którą dotychczas użytkowali. Za otrzymany grunt mieli oni zapłacić nie jego poprzednim właścicielom, ale państwu rosyjskiemu, które wzięło na siebie obowiązek rozliczenia się z dotychczasowymi właścicielami. Uwłaszczenie włączało do życia publicznego całe rzesze chłopów. W oparciu o prawo z lat 1846 i 1864 w Zabłociu uwłaszczono 71 gospodarstw mających po ok. 26 morgów. W oparciu o prawo z 1864 roku uwłaszczono jeden plac oraz ziemię wspólnotową oraz nieużytki (245 morgów). Razem chłopi otrzymali na własność 2942 morgów ziemi oraz prawa serwitutowe. Serwitut leśny pozwalał im na otrzymywanie drewna na budowę i remont zabudowań, budowę ogrodzeń oraz 52 wozów opału i jednego wozu łuczyny na oświetlenie rocznie. Chłopi mieli również serwitut pastwiskowy [APL, ZTL, sygn. 116].

Nieliczni mieszkańcy zajmowali się rzemiosłem. W 1930 r. pracowali tu: kołodziej K. Stradczuk, krawiec S. Semeniuk, murarz J. Semeniuk, stolarz S. Czedyk, szewc J. Sęk. We wsi funkcjonowały sklepy spożywcze T. Charytoniuka i A. Denisiuka oraz sklep z wyrobami tytoniowymi A. Denisiuka [KAP, 1930, s. 621].

Cerkiew prawosławna parafialna pw. św. Mikołaja Cudotwórcy

Ufundowana w latach 1904–1907 przez kupców rosyjskich i parafian. Została zbudowana z nieotynkowanej cegły w stylu neoruskim, orientowana, o trójdzielnej nawie, z wyższą i szerszą częścią środkową. Nad prostokątną kruchtą znajduje się wyższa wieża. Posiada wysokie, dwuspadowe dachy kryte dachówką. Wieże zwieńczone ostrosłupowymi iglicami i baniastymi kopułkami. Wewnątrz ikonostas dwurzędowy, siedmioosiowy w stylu neoruskim z 1907 roku. Carskie wrota (z XVIII w.), ażurowe, przedstawiające Ewangelistów. Nad carskimi wrotami obrazy Zaśnięcia Matki Boskiej i Ostatniej Wieczerzy. Do najcenniejszych elementów wyposażenia należą XVIII. wieczne ikony, kryształowy żyrandol i rokokowy feretron [Kodeń, 2024, s. 70–72].

Cmentarz prawosławny

Znajduje się na nim drewniana kaplica z 1875 r. (po 1919 r. przeniesiona na cmentarz) pw. Zmartwychwstania Pańskiego. Jest to budowla prostokątna, z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Ikonostas z końca XIX w. z wykorzystaniem elementów rokokowych z XVIII w. (ikony Salvator Mundi i św. Mikołaja) [Kodeń, 2024, s. 72].

W dawnych wiekach głody i epidemie były codziennością ówczesnych ludzi. Czasami przybierały one tragiczne rozmiary, np. w parafii unickiej Zabłociu w 1855 r. na cholerę zmarło aż 140 osób, a kolejnych 13 pochłonęła ona w 1856 r. [APL, CHKGK, sygn. 156].

***.

W II Rzeczypospolitej Polskiej w Zabłociu zdecydowanie dominowała ludność prawosławna. Jak informował raport policji z 1935 r. w 40% będąca pod wpływem partii skrajnie lewicowych (Ukraińskie Włościańsko-Robotnicze Zjednoczenie Socjalistyczne Sel-Rob Jedność i Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy) lub organizacji ukraińskich („Ridna Chata”). W lipcu 1929 r. w Zabłociu odbyło się legalne gminne zebranie Sel-Rob Jedność, w którym wzięło udział 45 osób, z których 19, w tym 3 z samego Zabłocia, zapisało się do tej partii. We wrześniu tego roku w Dobratyczach odbyło się zgromadzenie powiatowe partii, w którym wzięło udział 55 delegatów. Jego sekretarzem był Jan Prokopiuk z Zabłocia (wcześniej miał wyrok 5 lat więzienia za działalność antypaństwową). Do wybranego wówczas komitetu rejonowego partii weszli m.in.: Michał Walczuk, Jan Kondratiuk, Jan Semeniuk, Aleksander Gawryluk i Anna Semeniuk. Wszystkie te osoby władze policyjne podejrzewały o przynależność do KPZU [APL, SPB, sygn. 607].

***

W 1940 r. w Białej Podlaskiej rozstrzelano mieszkańca Zabłocia Bazylego Konacha. We wrześniu 1941 r. w Zabłociu Kolonii rozstrzelano Bolesława i Henryka Przybylskich podejrzewanych o przynależność do polskiej konspiracji. Wiosną 1943 r. niemieccy żandarmi zastrzelili we wsi dwóch jeńców radzieckich. W 1942 r. w atakach partyzantów w okolicach wsi zginęło dwóch żandarmów niemieckich [Flisiński, Mierzwiński, 2012, s. 107, 108, 157, 365].