Stara Huta

Patrz hasło: Krasnobród

W XVII i pierwszej połowie XVIII w. wieś była zapisywana jako Huta. Nazwy Huta Stara zaczęto używać w drugiej połowie XVIII stulecia, dla odróżnienia od powstałej około 1765 r. Huty Nowej czyli późniejszego Huciska. Jako Huta Stara wieś została zapisana w 1774, 1786 i 1800 r. [APL KGKrasn. 172, k. 332; AN Kr., Teki Schneidera 1875, s. 44-45, 213]. Nazwę tę ukazuje austriacka mapa F. von Miega z 1779-1783 r. [zob. mapka]. Pochodzi ona od niegdyś istniejącego tu śródleśnego prostego zakładu metalurgicznego, wykorzystującego miejscowe złoża rudy żelaznej oraz opał w bezkresnych okolicznych lasach. Takich osad hutniczych na terenie Roztocza było wiele, jakkolwiek większość z nich istniała krótko, do wyczerpania się surowca. Tylko niektóre przetrwały, przekształcając się we wsie i osady rolnicze [Tarnawski 1935, 242; Tabaka 1962, 135-157].

W czasach staropolskich wieś Huta Stara administracyjnie przynależała do powiatu krasnostawskiego ziemi chełmskiej. Leżała na południowym skraju tego powiatu, przy granicy z ziemią przemyską.

Na podstawie traktatu rozbiorowego z 1772 r. znalazła się pod panowaniem austriackim. Funkcjonowała w latach 1773–1782 w ramach okręgu zamojskiego cyrkułu bełskiego (z siedzibą w Zamościu). Reorganizacja nastąpiła w 1782 r. Tym razem wchodząc w skład okręgu zamojskiego znalazła się na terytorium cyrkułu zamojskiego.

Taki stan rzeczy przetrwał do 1810 r. Wtedy na mocy traktatu w Schönbrunn z 14 października 1809 r., kończącego wojnę francusko-austriacką, cyrkuł zamojski został włączony w skład Księstwa Warszawskiego. W nowej rzeczywistości polityczno-administracyjnej Stara Huta znalazła się od 1810 r. na terenie gminy dominialnej Krasnobród powiatu zamojskiego departamentu lubelskiego. Po utworzeniu Królestwa Polskiego w 1815 r. została objęta władzą komisarza obwodu zamojskiego (od 1842 r. naczelnika powiatu zamojskiego) województwa lubelskiego (od 1837 r. guberni lubelskiej). W 1864 r. po ogłoszeniu ukazów uwłaszczeniowych przez rząd carski dokonano reorganizacji gmin. Stara Huta weszła w skład Gminy Krasnobród [APL, KWLiRGL, sygn. 1.3/508, k. 27v; MSGL, sygn. 167, s. 26; RGL, Wydział Administracyjny, sygn. 5987, k. 18, 30–31v; sygn. 10094, k. 7; Pamyatnaya 1870, 27; Osiński 2006, 69; idem 2020, 330, 338]. Pod koniec 1870 r. znalazła się w nowo utworzonej Gminie Podklasztor powstałej w miejsce Gminy Krasnobród. Taki stan rzeczy przetrwał do końca 1883 r. Następnie Stara Huta ponownie znalazła się w granicach Gminy Krasnobród. Taka przynależność terytorialna przetrwała do 14 września 1913 r. Wtedy Stara Huta, bez zmiany przynależności gminnej i powiatowej, znalazła się w granicach guberni chełmskiej. Po zajęciu południowych obszarów Królestwa Polskiego przez wojska austro-węgierskie i ukonstytuowaniu się w jesienią 1915 r. zarządu okupacyjnego wieś (władze przywróciły granice podziału administracyjnego gmin i powiatów sprzed wydzielenia guberni chełmskiej w dniu 14 września 1913 r.) weszła w skład generał-gubernatorstwa lubelskiego [Pamyatnaya 1871, 96; Pamyatnaya 1879, 123; Pamyatnaya 1883, 174; Pamyatnaya 1885, 167; Spravochnaya, 135; Kholmskaya, 232; „Dziennik rozporządzeń c. i k. Jeneralnego Gubernatorstwa wojskowego” 1915, nr 1, poz. 1; SGKP, III, 201; Ćwik, Reder, 107]. W pierwszych dniach wolności Stara Huta weszła w skład gminy Krasnobród powiatu zamojskiego województwa lubelskiego (od 1919 r.). 23 marca 1933 r. została ogłoszona ustawa o częściowej zmianie ustroju samorządu terytorialnego. Na jej podstawie wieś wraz z przysiółkiem Lasowce i gajówką Łysobyki stworzyła samodzielną Gromadę Stara Huta będącą elementem składowym Gminy Krasnobród [„LDW” 1933, nr 22, s. 444; 1935, nr 30, s. 606]. W czasie okupacji niemieckiej (od 26 października 1939 r. do końca lipca 1944 r.) znajdowała się na terytorium powiatu zamojskiego dystryktu lubelskiego. Po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej przywrócono podział administracyjny sprzed 26 października 1939 r. Taka organizacja przynależności terytorialnej przetrwała aż do chwili likwidacji Gminy Krasnobród. 5 października 1954 r. Stara Huta weszła w skład Gromady Hucisko [„DUWRN w Lublinie” 1954, nr 15, s. 84]. Z dniem 1 stycznia 1960 r. Gromada Hucisko została zlikwidowana a sama Stara Huta weszła w skład Gromady Bondyrz. W grudniu 1972 r. nastąpiło przywrócenie funkcjonowania Gminy Krasnobród na terenie powiatu zamojskiego, w której znalazła się Stara Huta [„DUWRN w Lublinie” 1959, nr 9, poz. 63, s. 99; 1972, nr 12, s. 181]. Z dniem 1 czerwca 1975 r. , po likwidacji powiatu zamojskiego, znalazła się w granicach województwa zamojskiego, zas od 1 stycznia 1999 r., z chwilą wprowadzenia reformy podziału administracyjno-terytorialnego Rzeczypospolitej Polskiej, znalazła się na terytorium Gminy Krasnobród powiatu zamojskiego województwa lubelskiego [Dz.U., 1975, nr 16, poz. 91, s. 160; 1998, nr 96, poz. 603, s. 3432].

Właścicielami gospodarstw na mocy ukazu z 1864 r. stali się włościanie noszący następujące nazwiska: Adamowicz (2 rodziny), Bucior vel Zawiślak, Garncarz (2), Jasina, Kolciuk, Korkosz (2), Kukiełka, Kursztykiewicz, Kusiak, Kwika, Lalik (6), Mazurek, Mierzwa, Pokrywka, Rosochacz, Socha (2), Szabat, Szwal i Zawiślak.

Jedynym znaleziskiem pradziejowym jest przypadkowo znaleziona siekiera krzemienna z końca neolitu lub wczesnej epoki brązu [Garbacz 1982, 38].

Natomiast systematyczne badania powierzchniowe prowadzone w roku 1983 w ramach AZP nie ujawniły nowych stanowisk archeologicznych [NID, AZP obszar 92-86].

Wieś powstała pomiędzy 1620 a 1646 rokiem. Nie było jej jeszcze w tym pierwszym roku, gdy bracia Lipscy dokonali podziału dóbr pomiędzy sobą. Została po raz pierwszy wymieniona w 1646 r. w akcie sprzedaży dóbr krasnobrodzkich kasztelanowi bełskiemu Andrzejowi Firlejowi [APL KGKrasn. 1, k. 164v].

Podana w dotychczasowej literaturze [Niedźwiedź 2003, 188] domniemana data pierwszej wzmianki w 1480 r. jest błędna, gdyż faktycznie dotyczy nieistniejącej dziś Huty, położonej koło Kawęczynka w ówczesnej włości szczebrzeskiej alias szczebrzeszyńskiej. Ta „huta stara” była wymieniana jeszcze w 1593 r., a później po wyeksploatowaniu surowca zanikła, nie przekształcając się w wieś [APL KZKrasn.-z. 2, k. 147v; Stworzyński 1843, 26; Czarnecki 2000, 53; Tarnawski 1935, 242].

Huta Stara należała do prywatnych, szlacheckich dóbr krasnobrodzkich rodu Lipskich, pozostałych po sprzedaży Zamoyskim północnej części dawnej włości lipskiej w 1631 r. Pomimo tego okrojenia terytorialnego, dobra krasnobrodzkie nadal były dość rozległe, na południu przekraczając nawet rzekę Wieprz i dochodząc do ordynackiego klucza zamechskiego. Były jednak bardzo zadłużone i obciążone zastawami, dlatego podkomorzyc bełski Zbigniew Lipski herbu Korczak, ostatni męski przedstawiciel rodu, w 1646 r. sprzedał kłopotliwe posiadłości kasztelanowi bełskiemu Andrzejowi Firlejowi. Nowy właściciel, najprawdopodobniej z powodu problemów z zebraniem odpowiedniej sumy na zakup, objął nabytki dopiero po trzech latach, dokonując intromisji czyli formalnego wprowadzenia do dóbr ziemskich [APL KGKrasn. 1, k. 164-165v].

Po śmierci Andrzeja Firleja w 1649 r., następnym właścicielem dóbr krasnobrodzkich został jego bratanek, także Andrzej, starosta śmidyński, zmarły w 1664 lub 1665 r. [APL KGKrasn. 2, k. 572-572v; AGAD ASK 71, k. 120-121]. Z małżeństwa z Katarzyną z Gnoińskich vel Gnojeńskich, sędzianką sandomierską, miał młodo zmarłych synów Jana i Andrzeja (ten miał podobno zginąć w pojedynku), dlatego majątek po nim odziedziczyła córka Zofia Barbara [Boniecki V, 293]. Zofia, pierwsza katoliczka w tej linii rodu (od stu lat Firlejowie byli wyznawcami kalwinizmu), została w 1663 r. żoną kasztelanica wojnickiego Jana Stanisława Tarnowskiego, wnosząc mu dobra krasnobrodzkie [APL KGKrasn. 5, k. 161]. Jan Stanisław zmarł przedwcześnie już w 1677 r. i trzy lata później stosunkowo młoda jeszcze Zofia wyszła za Stefana Konstantego Piaseczyńskiego (zm. 1691), kasztelana brzesko-litewskiego, a późniejszego wojewodę smoleńskiego. Kiedy Zofia Barbara Piaseczyńska umarła w 1695 r., w półtora roku później jej trzej synowie z pierwszego małżeństwa (drugie było bezpotomne) dokonali podziału dóbr po rodzicach. W dziale przeprowadzonym 29 stycznia 1697 r. w Dzikowie, szacowane wówczas na „pięciokroć sto tysięcy” złotych dobra Krasnobród uzyskał  średni syn Aleksander Dominik [APL KGKrasn. 20, k. 1018-1026; CPAHUK, fond 251, op. 1, sygn. 1]. Aleksander Dominik Amor Tarnowski (zm. 1707) został przez matkę przeznaczony do stanu duchownego i od 1691 r. był proboszczem lewartowskim (lubartowskim) a następnie  kanonikiem gnieźnieńskim, jednak już w 1693 r. porzucił stan duchowny. W 1697 r. ożenił się z wojewodzianką podolską Marianną z Dzieduszyckich (zm. 1711) i z tego związku miał synów Franciszka i Kajetana. Po bezpotomnym zgonie starszego brata Franciszka Amora w 1738 r., całość dóbr posiadał Kajetan Amor Tarnowski, zmarły w dziesięć lat potem. Wdowa Anastazja z Boguszów (zm. 1796), starościanka mogilnicka, miała prawnie zagwarantowaną dożywotnią posesję dóbr. Zrzekła się jednak Krasnobrodu z okolicą na rzecz młodszego syna Antoniego Fortunata (zm. 1819), gdy ten w 1774 r. ożenił się z Zuzanną Kunegundą z Jełowickich, zmarłą w 1831 r. [Bondyra 2015, 78-79]

Po upadku Rzeczypospolitej Obojga Narodów grunty leżące w Starej Hucie nadal należały do rodziny Tarnowskich. Były one zazwyczaj oddawane w dzierżawę włościanom, którzy w zamian za korzystanie z areału należącego do Tarnowskich odrabiali pańszczyznę lub płacili czynsz.

W marcu 1864 r. została ogłoszona przez rząd carski reforma uwłaszczeniowa. Na jej podstawie w 1866 r. doszło do powstania w Starej Hucie 25 gospodarstw o powierzchni od 16,5 do 26,5 morgi, których pełnoprawnymi właścicielami stali się miejscowi włościanie. Łączna powierzchnia gruntów 505 mórg i 18 prętów (w tym 488 mórg i 214 prętów stanowiły użytki rolne) wykorzystana na przeprowadzenie uwłaszczenia pochodziła z areału głównych dóbr Krasnobród. Ówczesny właściciel za utraconą nieruchomość otrzymał odszkodowanie w wysokości 1860 rubli. Uzyskali możliwość wykorzystywania serwitutów (leśnego i pastwiskowego) z obszaru należącego do dóbr Krasnobród. 24 marca 1931 r. włościanie ze Starej Huty za rezygnację z serwitutów leśnych i pastwiskowych otrzymali 155,55 ha gruntów (w tym 153,99 ha lasu) [APL, ZTL, sygn. 3455; OUZ, sygn. 6208; sygn. 6209; sygn. 6210; APZ, AHOZ, sygn. 247].

Wyznanie rzymskokatolickie

Tutejsza ludność obrządku rzymskokatolickiego należała do parafii krasnobrodzkiej. Wedle spisu z 1785 r. w Hucie Starej było 134 katolików, w tym 35 dzieci [Kramarz, Ladenberger 1931, 477].

Po przyłączeniu okolicznych terenów do Księstwa Warszawskiego w 1810 r. parafia Krasnobród wraz z miejscowością Stara Huta znalazły się w dekanacie zamojskim diecezji lubelskiej. Opiekę duszpasterską nad katolikami ze Starej Huty sprawowali następujący księża dominikanie: Aleksander Zagórski (1810–1817), Dominik Siemiatycki (1817–1822), Augustyn Danielkiewicz (1822–1840), Kandyd Kopnicki (1841–1842), Klemens Nowacki (1843–1849), Gwalbert Ćwik (1849–1856), B. Pajorek (1856), Alojzy Niezabitowski (1856–1857) i Ludwik Turzyniecki (1857–1864). Na podstawie ukazu carskiego z 26 grudnia 1865 r. Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Duchownych 21 kwietnia 1866 r. nadała parafii rzymskokatolickiej w Krasnobrodzie klasę II. Od 1866 r. przez kolejne 100 lat opiekę duszpasterską nad mieszkańcami Starej Huty przynależącymi do Kościoła rzymskokatolickiego sprawowali następujący księża proboszczowie i administratorzy: Leon Popławski (1866–1867), Ignacy Mech (1867), Tomasz Garlicki (1867–1878), Feliks Leszczyński (1878–1879), Adolf Majewski (1879–1881), Roman Pankowski (1881–1887), Ignacy Kwiatkowski (1887–1888), Adam Decjusz (1888–1891), Karol Wojtasiewicz (1891–1893), Stanisław Abramowicz (1893–1895), Antoni Gryczyński (1895–1907), Józef Boguszewski (1907–1916), Władysław Goliński (1916), Antoni Wójcikowski (1916–1940), Franciszek Gduliński (1945) i Ludwik Liwerski (1945–1969). W 1819 r. odnotowano 120 wiernych Kościoła rzymskokatolickiego zamieszkujących w Starej Hucie. Na początku XX stulecia odnotowano 301 osób wyznania rzymskokatolickiego. W 1921 r. społeczność rzymskokatolicka liczyła 330 osób [APL, APRK w Krasnobrodzie, sygn. 9, s. 6; ASCPRK w Krasnobrodzie, sygn. 1/1–1/25; sygn. 2.4/92–2.4/141; KWLiRGL, sygn. 1.2/224; sygn. 2.3/349, s. 2–3, 7; sygn. 2.3/626, k. 6–8; RGL, Wydział Administracyjny, sygn. 12441; sygn. 14163; sygn. 14989; APZ, ASCPRK w Krasnobrodzie, sygn. 1–43; AAL, KGL, sygn. Rep. 60 IVb 91; Catalogus 1870, 52; Catalogus 1871, 55; Catalogus 1873, 59; Spravochnaya, 135; Skorowidz, IV, 123; Spis kościołów 1939, 209–210; Walewander 2018, 29–67].

Wyznanie greckokatolickie

Na terenie Starej Huty od początku XIX stulecia funkcjonowała niewielka społeczność wyznania unickiego. Na zachowanej liście parafian z 1848 r. zarejestrowano jedynie jedną rodzinę wyznania unickiego noszącą nazwisko Hawrylak. Przynależała ona do parafii Suchowola, zaś realizowalno swoje potrzeby religijne w cerkwi w Krasnobrodzie (świątynia filialna parafii Suchowola) [RGIA, fond 821, opis 4, dieło 349, k. 2; dieło 350; APL, RGL, Wydział Administracyjny, sygn. 12389].

Wyznanie prawosławne

W maju 1875 r. nastąpiła likwidacja Kościoła unickiego poprzez włączenie jego wiernych do struktur rosyjskiej Cerkwi prawosławnej. Wyznawcy Kościoła greckokatolickiego ze Starej zostali otoczeni opieką duszpasterską proboszcza parafii prawosławnej w Suchowoli, zaś od połowy sierpnia 1886 r. proboszcza parafii prawosławnej w Krasnobrodzie. Ostatni duchowny (z cerkwi pw. Jerzego Zwycięzcy) Gabriel Koźmiński stał się pierwszym proboszczem parafii prawosławnej (1875–1876). W latach 1876–1886 proboszczami parafii prawosławnej w Suchowoli byli następujący księża: Grzegorz Koziej (1876–1882) i Antoni Draczyński (1882–1890). Funkcję psalmisty piastowali m.in. Mikołaj Sowiński, Symeon Gruszka i Stefan Dziumow. Od 1886 r. opiekę duszpasterską sprawowali księża prawosławni z Krasnobrodu w osobach: Emiliana Lewickiego (1886–1897), Anatoniego Korolczuka (1897–1907) i Maksyma Żadobiuka (Żdanowa) (1907–1915). Posada psalmisty znajdowała się m.in. w rękach: Jana Lisa i Macieja Czernika. Funkcję starosty cerkiewnego pełniły m.in. następujące osoby: Łukasz Afanasjew, Jan Kwik i Michał Kwik. W 1877 r. nie odnotowano w Starej Hucie wyznawców prawosławia. Cztery lata później w Starej Hucie była 1 osoba prawosławna. Po dwóch dekadach (1904 r.) odnotowano 4 osoby tego wyznania. Po ogłoszeniu ukazu tolerancyjnego 30 kwietnia 1905 r., umożliwiającego dokonanie konwersji z prawosławia na inne wyznanie, doszło do całkowitego zaniku społeczności tej religii w Starej Hucie. W latach 1905–1914 grupa 11 osób przeszła na łono Kościoła rzymskokatolickiego [TDIAUL, fond 693, opys 1, sprava 454, k. 62v–63; APL, APRK w Krasnobrodzie, sygn. 24; ChZD, sygn. 1925; sygn. 2585; KPCh, KV, sygn. 1004, s. 151; sygn. 1005, s. 145–151; sygn. 1012, s. 123–133; sygn. 1016, s. 141–146; sygn. 1018, s. 120–126; sygn. 1022, s. 86–89; sygn. 1026, s. 96–104; sygn. 1030, s. 87–95; sygn. 1034, s. 94–105; sygn. 1038, s. 82–93; sygn. 1042, s. 78–89; sygn. 1045, s. 79–90; sygn. 1049, s. 75–86; sygn. 1050, s. 77–89; sygn. 1057, s. 80–89; APZ, AHOZ, sygn. 246; ASCPP w Suchowoli, sygn. 1–11; ASCPP w Krasnobrodzie, sygn. 1–28; Polnoye Sobraniye Zakonov Rossiyskoy Imperii, sobraniye tretiye, VI, 1886, Sankt Peterburg 1888, 469–470; Latawiec 2007, 200].

Na podstawie orzeczenia austro-węgierskich władz okupacyjnych z 10 sierpnia 1916 r. została zorganizowana w Starej Hucie 1-klasowa koedukacyjna szkoła publiczna z językiem polskim jako wykładowym. Po ukonstytuowaniu się polskich władz oświatowych przy Tymczasowej Radzie Stanu z dniem 1 listopada 1917 r. została przejęta przez polskie struktury administracji oświatowej. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę przekształcono ją w 1-klasową koedukacyjną szkołę powszechną (1 września 1919 r.). Z dniem 1 grudnia 1920 r. została przekształcona w 2-klasową koedukacyjną szkołę powszechną. Jednak w połowie lat 20. XX w. pojawiły się problemy etatowe, co spowodowało obecność jedynie jednego nauczyciela w tej placówce oświatowej. Na stanowisku nauczyciela byli obecni m.in.: Stefania Kozerówna, Anna Kucharska, Bronisława Chiczyńska, Helena Frankowska, Julian Jastkowski, Aniela Jastkowska, Maria Czechowiczówna, Dobrosława Składkowska i Maria Kowalska. Od września 1929 r. szkoła w Starej Hucie uzyskała status placówki oświatowej 2-klasowej o 2 etatach pedagogicznych. W sierpniu 1930 r. jednostkę przekształcono w 5-klasową publiczną szkołę powszechną. Miały do niej uczęszczać dzieci ze Starej Huty, Huciska i Potoku-Senderek. W latach 30. XX w. w szkole zatrudnieni byli m.in.: Stanisław Nowakowski, Jan Popławski, Aniela Cichoszówna, Józefa Gładyszowa, Władysława Lentowicz i Stanisław Wajler. 15 listopada 1937 r. szkoła w Starej Hucie uzyskała status publicznej szkoły powszechnej I stopnia. W okresie okupacji niemieckiej w Starej Hucie funkcjonowała polska szkoła ludowa II stopnia. Pracowała w niej m.in. Zofia Wajlerowa. Od września 1944 r. szkoła utrzymała swój status. Jej kierownikiem został ponownie Stanisław Wajler. W skład obwodu szkolnego tej placówki oświatowej oprócz Starej Huty weszła część Huciska i Potok-Senderki. Pod koniec lat 40. XX w. zatrudnione w tej 5-klasowej szkole były: Krystyna Szumska, Maria Goździuk, Janina Gil, Bolesław Brzozowski [APZ, ISZ, sygn. 66, s. 12–14, 64–73, 112–114; sygn. 79, s. 1–2; sygn. 360; sygn. 364, k. 34–35; sygn. 369; sygn. 370].

W rejestrze podatku pogłównego z 1662 r. przy Hucie wymieniano 89 mieszkańców. Wieś musiała ponieść pewne straty w wyniku najazdu tatarskiego w 1672 r., skoro w rejestrze z następnego roku wymieniano w niej tylko 58 osób [AGAD ASK 71, k. 121, 175v, 253v]. Austriacki spis podatkowy ludności z 1786 r. odnotowywał 25 domów ze 126 mieszkańcami [AN Kr., Teki Schneidera 1875, s. 44-45, 74-75]. W 1819 r. w Starej Hucie odnotowano istnienie 35 domostw, w których mieszkało 148 osób. Na początku XX w. istniały 42 domostwa. Społeczność wsi liczyła wtedy 307 osób. Według pierwszego spisu powszechnego z 1921 r. przeprowadzonego w Polsce funkcjonowało tu już 53 domostwa, w których mieszkało 330 osób. W końcu lutego 1943 r. władze niemieckie odnotowały w Starej Hucie 399 mieszkańców [APL, KWLiRGL, sygn. 1.3/508, k. 27v; Spravochnaya, 134; Skorowidz, IV, 123; Amtliches, 49].

W drugiej połowie XVII i w XVIII stuleciu chłopi z Huty trudnili się głównie tradycyjnym rolnictwem, a tutejsza huta już od dawna nie istniała po wyeksploatowaniu złóż rudy. Informacja o rzekomym funkcjonowaniu miejscowej huty szkła wraz z karczmą wjezdną i winnicą (a raczej browarem), w 1765 r. pozostających w dzierżawie Żyda Szymona Lejzorowicza [Niedźwiedź 2003, 188], w rzeczywistości dotyczy położonej dalej na wschód Huty Tarnawackiej alias Huty Nowej w starostwie tarnawackim [AGAD ASK, dz. LVI, sygn. T7, k. 6].

Część mieszkańców podejmowała także zajęcia leśne. W aktach sądowych z 1680 r. odnajdujemy przekaz o ostrym sporze o prawo korzystania z lasu Miednik pomiędzy chłopami z Huty i Jacni, a także zastawnymi posesorami obu wsi, Micowskimi i Wyhowskimi [APL KGKrasn. 10, k. 244].

Głównym źródłem utrzymania ludności w XIX w. i w XX w. było rolnictwo. Uprawa gruntów i hodowla zwierząt była czynnikiem dominującym, który zaważył na powstaniu tej miejscowości. Ze względu na jakość gleb koncentrowano się głównie na uprawie zbóż nie wymagających dobrych gleb takich jak np. żyto i owies. W mniejszym stopniu uprawiano pszenicę i jęczmień. Hodowano również trzodę chlewną i bydło rogate. Z tym ostatnim był związany proces produkcji mleka i przetworów mlecznych.